چاته به تش تصویر ښکاري، چاته تشې کنډوالې

خو زه چې کله هم پرې وربرابر شم، یوې بلې نړی ته مې ورسره یوسي،

دا کنډر ، کنډر دیوالونه ماسره خبرې کوي،

 ماته کیسې کوي ،

دخوږو یادونو،

د سهارونو د ماښامونو،

د غم او ښادی یادونه را وسبړي

داسې  یادونه  چې زما زړه ته لکه اغزی ورچوخيږي

دا دیوالونه  هیندارې شي، زه پکې تصویرونه گورم

د چا او چا  به درته وایم،

د هر دیوال میموري له تصویرونو او یادونو ډکه ده

ماته د اخلاص او صمییمت نه ډکې څیرې رامخې ته کوي

د ایمان او تقوی سمبولونه مې یاد ته راولي

ځان ځاروونکي او پر دین فداء دنگې نښتري تنې راته موسکي ،موسکي کیږي

دا دیوالونه ظاهرا خړ ، پړ ښکاري

 خو ،

خو په هر دیوال کې د شیوخو د مخ وړانگې ځلاوې کړي

ددې کور په انګړ کې یوه ورځ خلک د خوښیو مراسمو  ته راټول وو ، خو د وينې پر ځای د عقیدې په رشتې رابلل شوي وو

پدې بل کور کې یوه ورځ د ویر ټغر خپور وو، د شمال او جنوب، ختیځ او  لویديځ ولایتونو خلکو په یوه ټغر اوښکې تويولې، درد يې کور والا ته یوازې نه پریښوده ، پښتون ، تاجک ، ازبک ، پشه يي  په ګډه سره ویشلی وو.

هوکې !

دا ځای د ایمان روزنتون وو،

دلته د عُقدې پر ځای په زړونو کې  د عقیدې تخم شیندل کيده

دلته په رګونو کې له وينې سره یوځای مینه ځغلیده

دلته د  سهار ستورو راختو سره به  په فضاء کې د توحيد ازانګې وې

دلته د لمر وړانګو را پورته کيدو سره به ډله ، ډله ماشومان ، ځوانان ، نارینه او ښځینه د پوهې وړانګو پسې ووتل

دلته لارې او کوڅې خامې وې خو په اخلاقو پخې وې

دلته د کورونو ودانۍ اسمانڅکې نه وې خو معنویات پکې اسمانڅک وو

دلته هر چا د امن احساس کاوه،

د شپې د انگړ خلاصې دروازې سره هم تر سهاره په ارامه ویده کیدلی شول،

چا سره په یوه مبایل د وژل کیدو ویره نه وه ،

چا سره د نازولي زوی د تښولو ویره نه وه

هو کې !

دا مې  نه خوب لیدلی

او نه هم  د خیالاتو نړی کې یم

دا یو ستر واقعیت بیانوم

د کنډر ، کنډر جونگړو اوسیدونکو!

تاسې  لاړئ , خو کاشکې مو یادونه هم له ځانه سره وړي وای

های ، های  وخته !

ستا ارمان کوم

وخته ستا ارمان کوم

( منصور افغان)