
غزل – بلينډه بدرۍ
ته موده کیږي له ماشومه مې پوښتنه کوې
ته موده وشوه چې د خیال مې پلټنه کوې
ته له مودو مودو په ماپسې څارنه کوې
هم په حجرو کې کله کله مې ستاینه کوې
خو ،
ته د نظر د څرخیدو ادکاري پیژنې ؟
ته که له ناز د هر قدم ریا کاري پیژنې
ته په هر تال او په هر راګ که د مستۍ پوهیږې
که له خپل زړه نه تر بل زړه په رسنۍ پوهیږې
ته که نغمې د اسویلیو او زګیرویو اورې
ته که چمبه د کوم مین زړه په بلیو اورې
ته که تصویر د هر یو توري کې لیدلی شې ځان
ته که د خیال هرې تابلو کې هیرولی شې ځان
بیا خو منمه چې حجرو کې هم د سر ژڼی یې
د زندګۍ په لذتونو بختور ژڼی یې
د نظر وړ یې ، په یوې تتې شان مسکا ارزیږې
کله نا کله د خاموش زړه په درزا ارزیږې
ته جنګیدونکو نظرونو کې ګذار که ګورې
د اننګیو په رنګونو کې خُمار که ګورې
د سا الوتې خاموشۍ اروا لیدی شې کنه ؟
ډوبه سرور کې د جزبو تابیا لیدی شې کنه ؟
ته په غرور د پیغلتوب د ناز به هم پوهیږې
ته په بل لور د زر لیدو په راز به هم پوهیږې
که د بنګړیو په خبرو باندې زر رسیږې
د اداګانو په سندرو باندې زر رسیږې
بیا خو منم هره شیبه دې زندګي کړې ده
د ژوند په هر یوه مانا خو دې خاني کړې ده
بیا خو ژڼکیه ته د هرې یوې خبرې وړ یې
کله نا کله خو په خدای چې د سندرې وړ یې