کریکیت و چند ملاحظه

دو روز پیش وقتی تیم کرکیت افغانستان بر تیم کرکیت پاکستان پیروز شد تعداد زیادی اظهار خرسندی کردند، واین چیزی کاملاً طبیعی است که وقتی تیم یک کشور در یک بازیی از بازیها بر تیم کشور دیگر پیروز شود مردم نیز خوش شوند.

درهمچو وضع، اینکه بازی کنان تیم چه هستند وکه هستند از کجا هستند،مطرح نمیشود، ونباید مطرح شود

اما با اینهم تعداد محدودی از هموطنان بودند که این رویدادِ مهم ورزشی را نا دیده گرفتند، یا هم برآن پوزخند زدند، یا بر ان زهرخند نمودند.

برخی از اینها میان غمِ ناشی از وضع غزه و خوشیِ ناشی از بردن کریکیت سازگاری ندیدند، وخوشی در چنین احوال را مناسب حال ندیدند. البته احساس این تعداد قابل قدر است، منتها با واقعیت نیز سازگاری ندارد.انسانها در اوقاتِ جنگها وغمها ممکن خنده وشادی ها نیز داشته باشند، اما بلی خوشی هایشان نباید منجر به غفلت مطلق شود.

همچنان برخی عزیزان به این موضوع از زاویهء دیگر دیدند، گفتند شادمانی حاصل از چنین واقعه خواب وآرامش آنان را بر هم زد و خطرِجانی را در اثر فیرهای هوایی نیز پدید آورد. البته این در ذات خود یک اعتراض معقولی هست، مخصوصاً فیرهای هوایی چیزیست که به شدت باید از ان جلوگیری شود،همچنان که مسئولیت شرعی دارد .

اما اینجا یک گپ دیگر هم هست، و آن اینکه آیا همین عزیزان در سابق در قبال بعضی مناسبت های دیگر هم که باعث فیرهای هوایی میشد، عین مخالفت را انجام می دادند؟

یک تعداد عزیزان دیگر به این موضوع از زوایهء تنگتری دیدند، حرفهای از این قبیل که کریکیت از ما نیست وفلان است وچنان است را مطرح کردند واین حقیقتا سخن خوبی نیست ونتائج خوبی ندارد.

انسان باید میان مطالبات سیاسی و واقعیت های اجتماعی فرق بگذارد، بارها بازی محلیی بُزکشی در ساحاتی از وطن ما همه ساله برگزار میشود، نشنیدیم مردمی آن را مُهر قومی زده باشند وبر آن اساس بد گفته باشند.

انسانهای عاقل آنانی اند که مناسبت های ملی را از تمایلات سیاسی جدا میگذارند،اگر چنین نکنند وهمه اوراق را با هم خلط کنند بی ریشه تر خواهند شد،و خلاف سعهء صدر ودور اندیشی خواهد بود.

جامعه زمانی تغییر میکند که مردم بر اساس ارزشها صف بندی شوند نه بر اساس تبارها.