‏له کودتاوو تر اشغال پورې؛ د ملت د ارمانونو لوټل، او د ازادۍ پر ځای د غلامۍ د زنځیرونو تسلسل

شاید د هېواد غوڅ اکثریت افغانان د اووم (۷م) د ثور د کودتا په اړه تاریخي معلومات ولري او د کمونیستانو د وحشیانه جرمونو او ظلمونو له واقعیتونو سره ښه بلد وي، چې زموږ پر هېواد او ملت څه ډول وحشت او بربریت تېر شوی دی.

‏د دې ټولو تاریخي ناخوالو او اوږدو جګړو یوازینی اصلي لامل د کمونیستانو کودتا او افغانستان ته د روسانو راوستل وو.

‏لکه څنګه چې د اووم (۷م) د ثور کودتا د روسانو په لاس روزل شوو جنرالانو په مټ ترسره شوه، همداسې د اتم (۸م) د ثور کودتا، چې د «جبل السراج ایتلاف» له لوري وشوه، هم د روسانو او امریکایانو لاسپوڅو په مرسته یو ډیزاین شوی پلان و.

‏هماغه د روسانو روزل شوي جنرالان، او د مجاهدینو په لباس کې د «شورا نظار» قوماندان احمد شاه مسعود، د دې پلان د تطبیق اصلي مجریان وو.

‏حقیقت دا دی چې د اتم (۸م) د ثور پېښه د اووم (۷م) د ثور د فاجعې تسلسل او د روسانو د جګړې انتقامي دوام و، چې له افغانانو نه یې خپل وروستی غچ واخیست.

‏د دغو دواړو پېښو له امله د افغان مسلمان ملت ستر ارمانونه او سپېڅلي اهداف له خاورو سره خاورې شول.

‏له بده مرغه، هغه کمونیستان چې ملت دوه ځله ورته عمومي عفوه ورکړه، لا هم له خپلو شومو خیانتونو، جنایتونو او تېروتنو عبرت نه اخلي.

‏لا هم د اشغال د ختمېدو نه وروسته د بل اشغال د راوستلو هڅې کوي، څو بیا د خپلو بادارانو په ټانکونو او الوتکو کې سپاره افغانستان ته راشي، او په هر حکومت او نظام کې د قدرت تر لوړو څوکیو ځان ورسوي.

‏په اتم (۸م) د ثور «جبل السراج ایتلاف» کې هماغه د اووم (۷م) د ثور جنرالان شامل وو، چې د ملت پر وړاندې یې جګړه پیل کړه.

‏د نړیوالو رسنیو له لوري د ریښتینو مجاهدینو پر ضد داسې شدید منفي تبلیغات وشول، چې د کابل د جګړو او جنایتونو پړه یوازې پر حزب اسلامي ور واچول شوه؛

‏خو متأسفانه، د شورا نظار ډلې او کمونیستان د نړۍ په وړاندې د سپینو فرښتو په څېر معرفي شول او حتی نمایشي جعلي القاب ورته ورکړل شول.

‏امریکا او ناټو بیا هماغه زړې څېرې غرب پلوه کمونیستان او د جهاد تر نامه لاندې جاسوسان د خپلو ټانکونو او الوتکو په زور کابل ته راوستل.

‏دا هماغه پخواني مجرمین او خاینان وو چې شل کاله د پردیو په ملاتړ زموږ پر ولس واکمن پاتې شول.

‏د دوی د لاسه یو نیم میلیون افغانان شهیدان شول، زرګونه کورنۍ بې کوره او بې وطنه شوې، او ګڼ شمېر افغانان د دوی په شخصي زندانونو کې د مرګ او ژوند له برخلیک نه بې خبره پاتې شول.

‏له بده مرغه، دا لړۍ لا هم دوام لري.

‏هدف دا دی چې موږ، افغانان، هر کله چې د قدرت پر ګدۍ کېنو، خپل تېر تاریخ، ترخې تجربې او عبرتونه هېر کړو.

‏موږ د واک او مقام په نشه مست شو او له تېرو اشتباهاتو هېڅ زده‌کړه نه کوو.

‏تر کومه چې دا حالت دوام ولري، زموږ زخمونه به ژورېږي او زموږ ارمانونه به له خاورو سره خاورې کېږي.

‏نو هیله مو دا ده چې ټول افغانان، او په ځانګړي ډول د هېواد سپېڅلي مجاهدین چې خپل هېواد، ملت او اسلام ته ژمن دي، باید خپل دوست او دښمن په سمه توګه وپېژني، او نور دې د دې ناخوالو او جګړو ته د پای ټکی کېږدي.